Modlitwy nad ludem i ich źródła wg obu mszałów, od niedzieli do środy V tygodnia Wielkiego Postu.
V niedziela Wielkiego Postu
Mszał Pawła VI
Pol.: Błogosław, Panie, lud swój, który wygląda Twego zmiłowania i spraw, aby dzięki Twej hojności otrzymał to, czego za Twoim natchnieniem pragnie.
Łac.: Benedic, Domine, plebem tuam, quae munus tuae miserationis exspectat, et concede, ut, quod, te inspirante, desiderat, te largiente percipiat.
Jest to nieco przeredagowana (chyba współcześnie) wersja modlitwy nad ludem III niedzieli Wielkiego Postu w Sakramentarzu gelazjańskim (GeV 199). Współcześnie został zmieniony początek modlitwy (wg Gelasianum: Suppliciter, Domine, sacra familia munus... itd.), a w dalszej części fraza „te inspirante” zastąpiła gelazjańską „te iubente”.
Poniedziałek V tygodnia
a) Mszał Piusa V
Pol.: Daj, Panie, ludowi Twojemu zdrowie duszy i ciała, aby oddając się dobrym uczynkom zasłużył sobie na Twoją potężną opiekę.
Łac.: Da, quaesumus, Domine, populo tuo salutem mentis et corporis: ut, bonis operibus inhaerendo, tuae semper virtutis mereatur protectione defendi.
Ta sama modlitwa była już w piątek II tygodnia Wielkiego Postu w obydwu mszałach i tam już została omówiona.
b) Mszał Pawła VI
Pol.: Wyzwól z grzechów, prosimy Cię, Panie, błagający Cię lud, aby żyjąc w świętości obyczajów nie był dręczony żadnymi przeciwnościami.
Łac.: Libera, Domine, quaesumus, a peccatis tibi populum supplicantem, ut in sancta conversatione vivens nullis affligatur adversis.
Modlitwa pochodzi z Sakramentarza z Werony (Ve 1208), gdzie występuje jako modlitwa nad ludem formularza na święto św. Felicyty. W Sakramentarzu gelazjańskim jest to modlitwa nad ludem wtorku V tygodnia Wielkiego Postu (GeV 267). Sakramentarz gregoriański umieszcza ją w bloku modlitw codziennych (GrH 899). Współcześnie modlitwa została lekko przeredagowana: w dawnych źródłach po „peccatis” jest „et hostibus”, a w dalszej części modlitwy czasowniki są w liczbie mnogiej: „viventes” i „affligantur”.
Wtorek V tygodnia
a) Mszał Piusa V
Pol.: Prosimy Cię, Panie, daj nam wytrwale służyć Ci według Twojej woli, aby za dni naszych lud Twój wzrastał w liczbę i zasługi.
Łac.: Da nobis, quaesumus, Domine: perseverantem in tua volunate famulatum; ut in diebus nostris, et merito et numero, populus tibi serviens augeatur.
W Sakramentarzu gregoriańskim modlitwa występuje w dwóch miejscach: w funkcji aktualnej (GrH 295) i w bloku modlitw codziennych (GrH 889). Ponadto pewne frazy tej modlitwy występują w kolekcie Mszy krzyżma w Sakramentarzu gelazjańskim (GeV 375).
b) Mszał Pawła VI
Pol.: Boże, Ty ukazujesz ufającym Tobie raczej miłosierdzie niż gniew; daj swym wiernym tak opłakiwać grzechy, które popełnili, aby zasłużyli na łaskę Twego pocieszenia.
Łac.: Deus, qui sperantibus in te misereri potius eligis, quam irasci, da fidelibus tuis digne flere mala, quae fecerunt, ut tuae consolationis gratiam invenire mereantur.
Modlitwa wystąpiła w Mszale Piusa V w sobotę IV tygodnia i tam już została omówiona. Drobna zmiana redakcyjna: zamiast 1. osoby liczby mn. („daj nam”, „popełniliśmy”, „abyśmy zasłużyli”) jest mowa o „wiernych” i czasowniki są w 3. osobie.
Środa V tygodnia
a) Mszał Piusa V
Pol.: Przychyl się ku prośbom naszym, wszechmogący Boże, a skoro pozwalasz nam ufać Twojej dobroci, daj nam doznać skutków właściwego Ci miłosierdzia.
Łac.: Adesto, supplicationibus nostris, omnipotens Deus: et quibus fiduciam sperandae pietatis indulges; consueto misericordiae tuae benignus effectum.
Modlitwa wystąpiła w Mszale Piusa V w poniedziałek II tygodnia Wielkiego Postu i tam została już omówiona.
b) Mszał Pawła VI
Modlitwa ta sama z drobną zmianą redakcyjną: zamiast „prośbom naszym” („supplicationis nostris”) jest „prośbom swego ludu” („supplicationibus populi tui”), co w polskim przekładzie zmienia także zaimki w dalszej części modlitwy: „pozwalasz mu” i „daj mu”.