Udostępnij ten artykuł
„Myśli moje/nie są myślami waszymi,/a drogi wasze/drogami moimi/ – wyrocznia Pana./Bo jak wysoko wznoszą się niebiosa ponad ziemię,/tak przewyższają drogi moje/drogi wasze/i myśli moje/myśli wasze” (Iz 55, 8n).
Janusz Frankowski[1] komentuje ten fragment w kontekście 2 Listu do Koryntian (fragmentu o poznaniu z Hymnu o miłości), uzasadniając w ten sposób występowanie metafory w Piśmie świętym. Mówi on, powołując się również na Tomasza z Akwinu, że aby mówić o sprawach boskich językiem ludzkim, trzeba mówić metaforycznie. Bo jak inaczej oddać nadzmysłową, niepojmowalną rzeczywistość Nieba? Bóg objawia nam przez swoje Słowo wielkie tajemnice, które „obecnie tylko w części poznajemy/ i tylko część wypowiadamy w proroctwie;/ gdy zaś przyjdzie to, co pełne,/ to, co częściowe zniknie” (2 Kor 13). Wsłuchajmy się w dzisiejsze czytania i spróbujmy, przynajmniej częściowo, poznać tajemnice naszej wiary.
Wejście: U Ciebie Boże (Niepojęta Trójco II); Pan jest mocą swojego ludu (Taize)
„Pan mówi: Ja jestem zbawieniem ludu, * w jakimkolwiek ucisku wołać będą do Mnie, * Ja ich wysłucham * i będę im Panem na wieki.” W pierwszej pieśni do Pana woła ciemiężony podmiot liryczny, z którym utożsamiamy się, wykonując ten śpiew. Kanon z Taize to zaś słowa Pana włożone w usta jego wyznawców: „Pan jest mocą swojego ludu” (por. „Ja jestem zbawieniem ludu”) „On jest mym Bogiem” (por. „i będę im Panem”), „w nim moja siła” (por. „w jakimkolwiek ucisku wołać będą do mnie, Ja ich wysłucham) „nie jestem sam” (por. „będę im Panem na wieki”).
Przygotowanie darów: Miłujcie się wzajemnie (Niepojęta Trójco II), Przykazanie nowe daję wam (Siedl., Droga do Nieba i in.)
Słuchajmy słów kolekty: „Boże, Ty zawarłeś wszystkie nakazy świętego Prawa w przykazaniu miłości Ciebie i bliźniego, † spraw, abyśmy zachowując Twoje przykazania, * zasłużyli na życie wieczne.”
Komunia: Skosztujcie i zobaczcie (Niepojęta Trójco I i II – różne opracowania; Siedl.); Mój wiekuisty Pasterz mię pasie (Niepojęta Trójco I – wyd. 2. popr. i uzup.)
Tu dwie propozycje, bo Kościół proponuje nam dwie antyfony na ten czas: pierwszą z Psalmu 119 (4–5), drugą z ewangelii Jana (10, 14). Oczywiście jeśli ktoś boi się muzyki dawnej, to może skorzystać z innych opracowań Psalmu 23 – np. pieśń Różne są dary łaski albo O Panie, Tyś moim pasterzem.
Uwielbienie: Wielki jest Pan (Niepojęta Trójco I, oba wydania)
W nawiązaniu do psalmu responsoryjnego – uwielbiajmy Pana, bo jest tego godzien!
Rozesłanie: Twoje słowo (Niepojęta Trójco I, wyd. 2. popr. i uzup.)
W nawiązaniu do tej komunijnej antyfony z Psalmu 119 – niech Słowo Pana rozjaśni wszelką ciemność w naszym życiu. Bo choć go nie rozumiemy, to wierzymy, że „jest prawe, a każde Jego dzieło niezawodne” (Ps 33).
[1] J. Frankowski, Metafora w „Biblii”, [w:] Studia o metaforze II, red. M. Głowiński, A. Okopień-Sławińska, Wrocław 1983, s. 151-173.