Rozdział pierwszy wprowadzenia ogólnego do Mszału Rzymskiego ma charakter wstępny: treść tego rozdziału stanowią uwagi dotyczące znaczenia i godności sprawowania Eucharystii. Zmiany wprowadzone do dotychczasowego tekstu nie są znaczne. Dotyczą jedynie kilku drobnych punktów. Dodać tu można, że w poprzedzającym ten rozdział wstępie nie uznano za zasadne wprowadzanie żadnych zmian.
Rozdział pierwszy wprowadzenia ogólnego do Mszału Rzymskiego ma charakter wstępny: treść tego rozdziału stanowią uwagi dotyczące znaczenia i godności sprawowania Eucharystii. Zmiany wprowadzone do dotychczasowego tekstu nie są znaczne. Dotyczą jedynie kilku drobnych punktów. Dodać tu można, że w poprzedzającym ten rozdział wstępie nie uznano za zasadne wprowadzanie żadnych zmian.
Stwierdzenia z dotychczas obowiązującego Wprowadzenia ukazywały sprawowanie Eucharystii jako czynność Chrystusa i zorganizowanego hierarchicznie ludu Bożego. Wokół Eucharystii ogniskować się mają wszystkie aspekty chrześcijańskiego życia. Konsekwencją takiej roli Eucharystii jest postulat właściwego przygotowania strony obrzędowej sprawowanej Mszy świętej, by udział wiernych był świadomy, czynny i pełny. Do tych zdań w nowej edycji Wprowadzenia Ogólnego dodano jeszcze krótkie punkty wskazujące na wzorczy charakter obrzędów sprawowanych pod przewodnictwem biskupa. Biskup jest w diecezji pierwszym szafarzem tajemnic Bożych. Każda uroczysta liturgia przez niego sprawowana powinna być wzorem dla wszystkich kościołów diecezji.
Wśród zadań biskupa wskazanych w nowym tekście Wprowadzenia Ogólnego wymienia się czuwanie nad tym, by kapłani, diakoni i wierni świeccy przez właściwe rozumienie tekstów liturgicznych zdolni byli do aktywnego i owocnego uczestnictwa w Eucharystii. Sprzyjać temu ma, objęte biskupią troskliwością, piękno wnętrza obiektów sakralnych, jak też muzyki wykonywanej w świątyniach. Zapowiada się, ponadto, wśród wprowadzonych uwag, możliwość dokonywania pewnych adaptacji w przepisanych rubrykach uzasadnionych racjami duszpasterskimi. Przypominano jednak normatywny charakter zasad zamieszczonych tak w Konstytucji o Liturgii, jak i w dokumencie Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów opublikowanym w 1994 r. odnoszącym się do zagadnienia inkulturacji w liturgii rzymskiej. Przewiduje się, że możliwość dokonywania koniecznych adaptacji w ramach ustalonego prawa liturgicznego pozostaje w kompetencji, albo biskupa diecezjalnego, albo Konferencji Episkopatu. Dodać też można, że wprowadzone w rozdziale pierwszym nowego Wprowadzenia Ogólnego elementy zostaną jeszcze raz przypomniane w innych miejscach tekstu.