Udostępnij ten artykuł
Bartolucci posługiwał dziś na pogrzebie pewnej szacownej staruszki. Po raz pierwszy czyjaś niesforna komórka (to oczywiście eufemizm – była najzwyczajniej w świecie nie wyłączona) rozdzwoniła się tuż po introicie. Już to powinno przypomnieć innym zapominalskim (bo przecież nikt nie podejrzewałby parafian z Bartolucciewa o brak kultury), by swoje telefony wyłączyli lub choćby wyciszyli. Ale nie! Sygnały przychodzących sms-ów i połączeń jeszcze ze cztery razy przerywały nabożne skupienie ludu, płomienne słowa proboszcza Jana, czy inne ważne momenty. Widać tak musiało być. Dużo ludzi, wśród nich postaci ważne i poważne. Kontakt ze światem etc etc.
Wreszcie ten najważniejszy moment. Dzwonek ministranta. Przeistoczenie. „To jest bowiem Ciało moje…”. I wtedy, tuż po delikatnym uderzeniu w gong, z jakiegoś telefonu rozległa się melodyjka. Każdy (niemal) w myślach bezbłędnie podłożył tekst:
„Ja – uwielbiam ją – ona tu jest…”
Palce Bartolucciego jakby same ze siebie zacisnęły się w pięści, a jego oczy powędrowały ku górze z wyrazem bezgranicznego już to oburzenia, czy może już obrzydzenia. Brat Horhe ukrył twarz w dłoniach.
Za to od strony klęczącego z drugiej strony Jakóba Lwie Ucho, dał się słyszeć cichutki szept:
– Ona tu jest, uwielbiam Ją – Przenajświętszą Hostyją.
***
Wracali potem z pogrzebu. A widząc, że Bartolucci wciąż ma zdegustowaną minę, Lwie Ucho zapytał tonem przepraszającym:
– A o św. Efremie Syryjczyku z IV wieku to nie słyszałeś? Jak heretycki wierszokleta Bardesanes pozyskiwał sobie słuchaczy lekkimi pieśniami o treści – jakżeby inaczej – heretyckiej? I jak św. Efrem, by je zwalczać użył jego własnej broni: zachowywał melodie, lecz zmieniał słowa na – jakżeby inaczej – arcykatolickie?
– Znalazł się drugi, św. Efrem. – skwitował to Bartolucci, tylko na tyle było go dziś stać.
– Muzykolodzy! Kyrieleyson! – westchnął zrezygnowany Horhe, który nic z tego nie zrozumiał. On jedyny w całym kościele nie rozpoznał melodyjki i nie podłożył żadnego tekstu.
***
