Udostępnij ten artykuł
Całkowicie bez związku z okresem liturgicznym, ale żeby iść do końca tematu prefacji, notatki nt. pochodzenia Prefacji V Modlitwy eucharystycznej „A”.
Najpierw parę słów wyjaśnienia. ME która w Mszale dla diecezji polskich (MRp 1986) nosi nazwę V ME, w editio typica z 2002/2008 r. nazywa się „ME na Msze w różnych potrzebach” i jest przeznaczona do stosowania z określonymi formularzami mszalnymi (głównie z różnymi formularzami dotyczącymi życia Kościoła). Modlitwa ta została skomponowana z okazji Synodu Kościoła w Szwajcarii 1972/1974 r., od razu w trzech językach: niemieckim, francuskim i włoskim. Ponieważ różne konferencje biskupów zwracały się o pozwolenie na jej stosowanie, ostatecznie w 1991 r. została opracowana typiczna wersja łacińska, która weszła do trzeciej editio typica Mszału Pawła VI. Modlitwa ma 4 warianty prefacji i modlitw wstawienniczych. Porządek wariantów w MRp 1986 i w editio typica różnią się. Spodziewam się, że w polskim tłumaczeniu trzeciej edycji Mszału (przypuszczam jednak, że wcześniej doczekamy się ukończenia modernizacji linii kolejowej E65 Warszawa-Gdynia) nazewnictwo i porządek wariantów zostaną dostosowane do editio typica i że polski przekład zostanie dostosowany do tekstu łacińskiego.
Na temat okoliczności powstania tej ME można więcej przeczytać w: J. Stefański, Modlitwy eucharystyczne w posoborowej reformie liturgicznej, Gniezno 2002, s. 113-119.
Prefacja V ME „A” = ME na Msze w różnych potrzebach, wariant II
Tekst polski wg MRp1986: „Ty nie zostawiasz nas samych na drodze życia, ale pośród nas żyjesz i działasz. Twoją potężną mocą prowadziłeś lud błądzący na pustyni, a dziś przenikasz swój Kościół, pielgrzymujący na świecie, światłem i mocą swojego Ducha. Przez Chrystusa, Twojego Syna i naszego Pana, prowadzisz nas na drogach czasu ku doskonałej radości swojego Królestwa”.
Tekst typiczny: „Qui opera sapientiae tuae numquam derelinquis, sed in medio nostri adhuc providus operaris. In manu potenti et brachio extento populum tuum Israel per desertum duxisti; nunc autem Ecclesiam tuam in mundo peregrinantem, Spiritus Sancti virtute semper comitaris, eamque per temporis semitas in gaudium aeternum regni tui conducis, per Christum Dominum nostrum”.
Roboczy przekład tekstu typicznego: “Ty nigdy nie pozostawiasz dzieł swojej mądrości, lecz pośród nas wciąż działasz swą Opatrznością. Ręką potężną i wyciągniętym ramieniem prowadziłeś na pustyni Twój lud Izraela, teraz zaś mocą Ducha Świętego towarzyszysz swemu Kościołowi pielgrzymującemu na świecie i po drogach czasu prowadzisz go do wiecznej radości swego królestwa, przez naszego Pana Jezusa Chrystusa”.
Pochodzenie: Prefacja oczywiście jest nowa i bez odniesień do dawnych źródeł liturgicznych. Ogólna koncepcja prefacji nawiązuje do soborowej Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium (zwł. n. 6-9) i jej charakterystycznego tematu Kościoła pielgrzymującego. Ewidentne jest także nawiązanie biblijne do ludu Izraela na pustyni. Można też wychwycić nawiązania do pewnych konkretnych tekstów biblijnych:
Mdr 14, 5 (dzieła Twojej mądrości); Pwt 5, 15 par. (ręką potężną i wyciągniętym ramieniem)
