Rozpoczynamy nowy rok liturgiczny (może w końcu powinniśmy zacząć organizować jakieś „sylwestry” na zakończenie roku poprzedniego?), a rozpoczynamy go czasem oczekiwania na przyjście Zbawiciela.
Rozpoczynamy nowy rok liturgiczny (może w końcu powinniśmy zacząć organizować jakieś „sylwestry” na zakończenie roku poprzedniego?), a rozpoczynamy go czasem oczekiwania na przyjście Zbawiciela.
Adwent to przepiękny okres liturgiczny – życzę nam wszystkim, byśmy go nie przegapili. Przy okazji przypominam (jak chyba co roku) wpis o. Macieja Zachary o dwóch częściach Adwentu – przydatny, by się nie fundamentalizować zanadto.
Wejście: W tym świętym czasie oczekiwania (t.: Hymn brewiarzowy, m.: M. Machura, Niepojęta Trójco I, s. 126)
Rozpocznijmy Adwent od modlitwy o dobre jego przeżycie, „by Pan nas zastał przygotowanych na Jego przyjście”. Wychodząc na przeciw wezwaniu św. Pawła z listu do Rzymian („Żyjmy przyzwoicie jak w jasny dzień”) „równajmy ścieżki naszego życia”.
Ofiarowanie: Grzechem Adama ludzie uwikłani (t.: Fr. Karpiński, mel. trad., opr. D. Kusz OP, Niepojęta Trójco II, s. 157)
U początku nowego roku warto przypomnieć sobie początki historii zbawienia i rozradować się obietnicą Odkupienia złożoną przez Boga tuż po grzechu pierworodnym Adama i Ewy.
Komunia: Stworzycielu gwiazd świecących (t.: św. Ambroży, opr. J. S. Bach w Niepojęta Trójco I, s. 130, opr. U. Rogala w Niepojęta Trójco II, s. 162)
W kontekście eucharystycznym bardzo dobrze brzmią słowa tego hymnu:
„Ty, żałując świata tego,
śmiertelnie zachorzałego
przyniosłeś lekarstwo drogie,
leczyć grzesznym rany srogie.”
Uwielbienie: Magnificat (m.: P. Bębenek, Niepojęta Trójco II, s. 380)
Zakończenie: Gwiazdo morza głębokiego (t. i mel.: kancjonały staniąteckie, opr. D. Kusz OP, Niepojęta Trójco II, s. 378)
Zwróćmy się na koniec do Matki Bożej – tej, która stała się „furtą rajską” (czy, jak pięknie podają stare śpiewniki: fórtą!), wydając na świat Zbawiciela.