„Liturgia w soczewce” to propozycja komentarzy do tekstów liturgii Wielkiego Tygodnia, byśmy mogli jeszcze głębiej przeżywać celebrację Eucharystii. O tym czym są, oraz jak je wykorzystać, możecie przeczytać w naszym serwisie (tutaj).
Boże, Ty w dniu dzisiejszym przez Twojego Syna pokonałeś śmierć i otworzyłeś nam bramy życia wiecznego, spraw, abyśmy obchodząc uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, zostali odnowieni przez Ducha Świętego i mogli zmartwychwstać do nowego życia w światłości.
– Zmartwychwstały Chrystus inauguruje dzień, który nie zna zachodu. Po mrokach nastał świt. Kolekta podkreśla „dzień dzisiejszy”, w którym Bóg przez swego Syna otwiera bramy wieczności. Świętowanie Wielkanocy nie polega na wspomnieniu historycznego wydarzenia sprzed wieków, ale w liturgii celebrujemy zbawcze wydarzenie dokonujące się dzisiaj. Pascha z jednej strony odwołuje się do wydarzenia raz dokonanego, a drugiej strony na mocy aktualizacji w celebracji, wpływa na teraźniejszość naszego życia.
– Pascha wyznacza początek nowego stworzenia, które w Chrystusie znajduje wieczne potwierdzenie i zostaje uwolnione od śmierci i przemijania. Nowe stworzenie, pojednane w Chrystusie, otrzymuje pełnię, której pierwsze nie miało. Świat odnajduje swoją chrzcielną niewinność, a przez nią wspaniałość, młodość i radość stworzenia. W swoim zmartwychwstaniu Chrystus jest gwarancją naszego zmartwychwstania.
– Celebrujemy Eucharystię, która jest anamnezą, czyli owym wspomnieniem uobecniającym Paschę Chrystusa, a jednocześnie jest nową Pięćdziesiątnicą. Odnowienie w Duchu Świętym jest dziś dla nas dostępne. Chrystus zmartwychwstały za sprawą Ducha Świętego, staje się źródłem tegoż Ducha. Udostępnienie nam tego daru jest celem, do którego zmierzało całe Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie. Dopiero przez dar Ducha zostaje w człowieku pokonany porządek „ciała” i wprowadzony porządek „według Ducha” (por. Rz 7, 5-6), w którym możliwe staje się postępowanie w nowym życiu.
I czytanie – Dz 10, 34a. 37-43 (Świadectwo Piotra o zmartwychwstaniu)
Gdy Piotr przybył do domu setnika Korneliusza w Cezarei, przemówił w dłuższym wywodzie: «Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On, dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła. A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jeruzalem. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzy z Nim jedliśmy i piliśmy po Jego zmartwychwstaniu. On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów».
Psalm responsoryjny – Ps 118 (117)
Kamień odrzucony przez budujących *
stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana *
i cudem jest w naszych oczach.
II czytanie – Kol 3, 1-4 (Dążcie tam, gdzie jest Chrystus)
Bracia: Jeśli razem z Chrystusem powstaliście z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadający po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze Życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale.
Sekwencja
Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary
Składają jej wierni uwielbień swych dary.
Odkupił swe owce Baranek bez skazy,
Pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy.
Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
Choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy.
Mario, ty powiedz, coś w drodze widziała?
Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała.
Żywego już Pana widziałam, grób pusty,
I świadków anielskich, i odzież, i chusty.
Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,
A miejscem spotkania będzie Galilea.
Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy,
O Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.
Śpiew przed Ewangelią – Por. 1 Kor 5, 7b-8a
Chrystus został ofiarowany jako nasza Pascha.
Odprawiajmy nasze święto w Panu.
Ewangelia – J 20, 1-9 (Apostołowie przy grobie Zmartwychwstałego)
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono». Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.
Wszechmogący Boże, pełni wielkanocnej radości składamy Tobie Ofiarę, przez którą Kościół odradza się do nowego życia i nieustannie się karmi.
Boże, Ty przez wielkanocne sakramenty udzieliłeś Twojemu Kościołowi nowego życia, otaczaj go nieustannie swoją opieką i doprowadź do chwały zmartwychwstania.
W Wielki Piątek wieczorem Ukrzyżowany został zdjęty z krzyża, Nikodem i Józef z Arymatei złożyli Go w grobowcu. Przywalono kamieniem, po czym wszystko umilkło w wielkim milczeniu szabatu. Tu, w siódmym dniu, Pan odpoczął po swoim trudzie, dopełniając szabat i Paschę. Wielką niespodzianką o poranku w pierwszy dzień tygodnia jest pusty grób. Jak to jest możliwe, że Pana nie ma tam, gdzie Go złożono? „Zabrano Pana z grobu i nie wiem, gdzie Go położono” – woła Maria Magdalena do uczniów. Jest to sytuacja bardziej niepokojąca od samej śmierci – łamie jedyną, nie ulegającą wątpliwości pewność w życiu, to jest śmierć.
Piotr i Jan przeżywają kolejny raz swoją drogę wiary, udając się do grobu Jezusa. Ewangelista zaznacza, że najpierw idą, a następnie biegną. Jan już przebył tę drogę, zna ją, był tu. On jest jedynym spośród Dwunastu, który szedł tą drogą za Jezusem, aż stanął pod krzyżem. Owładnięty miłością wyprzedza Piotra i niejako wskazuje mu drogę, która prowadzi tam, gdzie położono Jezusa. W sensie duchowym umiłowany uczeń pomaga Piotrowi stać się na nowo uczniem Jezusa, wiernym aż do końca. Maria Magdalena, Piotr i Jan mają własne doświadczenie z czasu męki i śmierci Jezusa. Piotr zagubił się na drodze naśladowania swojego Pana. Zaparł się Go, zaprzeczył temu, ze jest uczniem, przestał iść za Jezusem. Teraz umiłowany uczeń, który wytrwale szedł za Jezusem, pomaga Piotrowi odnaleźć się na nowo na drodze właściwej dla ucznia Jezusa i naprawić więzi wspólnoty Apostołów. Jan wskazuje drogę prowadzącą do odkrycia doskonałej miłości Jezusa, której grób jest znakiem. „Ujrzał i uwierzył” – uczniowi odsłania się sens całego wydarzenia zbawczego, co prowadzi go do wiary.
Pusty grób jest założeniem wiary chrześcijańskiej, która stawia jako przeznaczenie nie śmierć, ale zmartwychwstanie. To, co wydarzyło się z Głową, wydarzyło się dla członków całego ciała. Pan poprzez całą historię świata zbiera swoje członki, aż Jego ciało będzie doskonałe i dojrzałe do tego, by wejść do wiecznego Królestwa Bożego. Każdy poszczególny chrześcijanin musi jednak w samym sobie przeżyć to, co przed nim przeżył jego Pan.
– Jaka jest moja droga do spotkania ze Zmartwychwstałym?
– Czy zmartwychwstanie Chrystusa faktycznie przemienia moje życie?
– Czy jestem świadkiem Pana, który żyje?
Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen.