Liturgia w soczewce: XIV Niedziela Zwykła, rok B (komentarz)

Czytanie I: Ez 2, 2-5

Synu człowieczy posyłam Cię do synów Izraela, do buntowników, którzy Mi się sprzeciwili.

Psalm: Ps 123

Do Ciebie Boże wznoszę moje oczy

Do Ciebie Panie Wznoszę moje oczy … oczy nasze ku Panu Bogu naszemu

Czytanie II: 2 Kor 12, 7-10

Moc bowiem w słabości się doskonali, albowiem ilekroć niedomagam tylekroć jestem mocny

Aklamacja: Alleluja

Duch Pański spoczywa na mnie, posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę09

Ewangelia: Mk 6, 1-6

….Skąd to u niego? I co ta za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry? I powątpiewali o Nim. …I nie mógł zdziałać żadnego cudu jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich.

Modlitwa nad darami:

Panie nasz Boże, niech nas oczyści Ofiara, którą Tobie składamy i niech z dnia na dzień doskonali nas w prowadzeniu godnego życia.

Modlitwa po komunii:

Posileni tak wielkimi Darami prosimy Cię Boże spraw abyśmy korzystali z łaski dającej zbawienie i nigdy nie przestawali Cię wielbić.

Eucharystia jest takim wydarzeniem, w którym dokonuje się to, o czym dzisiejsze słowo nam mówi. Stajemy przed Bogiem. Bóg staje pośród nas. Jesteśmy w Jego obecności. Jest to łaską, którą Jezus nam wysłużył, uniżając samego siebie. Stając się jednym z nas, wziął na siebie nasze słabości, nasz grzech, a w grzechu śmierć i wyniósł naszą upadłą naturę do chwały nieba. Rozpoczynając Eucharystię czyniąc znak krzyża, wzywając Jego imienia uświadamiamy sobie, że jesteśmy w tej rzeczywistości, możemy być prawdziwie radośni i szczęśliwi, Królestwo Boże jest już pośród nas.

Stajemy przed Bogiem jak starotestamentalny lud buntowników, ludzi o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach, i w odpowiedzi na Bożą obecność, na Jego zbawcze działanie wołamy –Kyrie Eleison, Panie Zmiłuj się nad nami, do Ciebie Panie wznoszę moje oczy. Grzech jest dla nas poniżeniem, pogardą, doświadczeniem upadku oddzielenia od Boga. Grzech jest niegodny życia ludzkiego, ale to z tej pozycji, z pozycji słabości i doświadczenia, że sam nie dam rady, mogę wołać do Boga, prosić o Jego moc, o wybawienie, i mieć pewność że Bóg zbawia. „Nie potrzebują lekarza zdrowi”, nie potrzebują zbawienia i odkupienia Ci, którzy nie widzą swojego grzechu, nie potrzebują siły, którzy nie doświadczyli słabości. To jest dobra Nowina, z którą dziś przychodzi Jezus do nas – ubogich. Jezus przychodzi, aby nas uwolnić, dać nam pełnię życia w godności.

W dzisiejszej Ewangelii widzimy dwa sposoby reagowania na tę Dobrą Nowinę. Pierwszy: przyzwyczajenie – patrzenie i reagowanie na Jezusa i jego działanie w sposób schematyczny. Z zachwytem i zadziwieniem, ale z powątpiewaniem: „skąd to u Niego? I co za mądrość, która jest Mu dana? I takie cudza dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba (…) i powątpiewali o Nim. I nie mógł zdziałać żadnego cudu (…)”. Często i w nas jest takie myślenie: tak Bóg jest wszechmocny, ale na moje problemy na pewno nie ma rady. Z mojej sytuacji nie ma dobrego wyjścia. Jak życie duchowe, modlitwa, adoracja, spowiedź może mi pomóc, skoro mam problemy finansowe, mój biznes upada. Potrzebuję działać, a nie się modlić. „I powątpiewali o Nim. I nie mógł zdziałać żadnego cudu (…)„ Drugim sposobem przyjęcia Dobrej Nowiny jest „żywa wiara”, która przekracza utarte ścieżki myślowe, która łączy życie duchowe z życiem doczesnym i pozwala zobaczyć ich zależność i jedność „(…) jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich”. Taka postawa pozwala Bogu działać we mnie i przeze mnie, bo wierzę, że „ilekroć nie domagam tylekroć jestem mocny”, bo działa we mnie i przeze mnie Bóg. Mocny jestem Bożą mocą.

Z otchłani grzechu wołam do Ciebie, Panie wysłuchaj pokornej modlitwy. Do Ciebie Panie wołam, do Ciebie wznoszę moje oczy Tobie ufam, Panie, Zbawienie moje i moja opoko.