Udostępnij ten artykuł
Modlitwy nad ludem i ich źródła wg obu mszałów, od czwartku do soboty IV tygodnia Wielkiego Postu.
Czwartek IV tygodnia
a) Mszał Piusa V
Pol.: Boże, Twórco i Rządco swego ludu, oddal od niego grzechy, które go nękają, aby się zawsze Tobie podobał i był bezpieczny pod Twoją opieką.
Łac.: Populi tui, Deus, institutor et rector, peccata, quibus impugnatur, expelle, ut semper tibi placitus et tuo munimine sit securus.
Ta sama modlitwa co we wtorek III tygodnia w Mszale Pawła VI, została więc już omówiona tutaj.
b) Mszał Pawła VI
Pol.: Boże, Obrońco ufających Tobie, błogosław lud swój, zbaw, chroń i prowadź, aby wolny od grzechów i bezpieczny od wroga, wytrwał zawsze w Twojej miłości.
Łac.: Protector in te sperantium, Deus, benedic populum tuum, salva, tuere, dispone, ut, a peccatis liber, ab hoste securus, in tuo semper amore perseveret.
Jest to lekko „podrasowana” wersja modlitwy, która w dwóch nieco różnych redakcjach pojawia się w Sakramentarzu z Werony (Ve 35) i w Sakramentarzu gregoriańskim (GrH 906). Modlitwa z Veronense („…salva populum tuum, tuere, dispone…” i „in tua semper gratia perseveret”) jest modlitwą nad ludem formularza bez tytułu, a modlitwa z Gregorianum („… salva populum tuum, ut a peccatis…” i „in tua semper gratia perseveret”) jest w bloku modlitw codziennych.
Piątek IV tygodnia
a) Mszał Piusa V
Pol.: Daj nam, prosimy, wszechmogący Boże, abyśmy będąc świadomi własnej niemocy i ufając Twojej potędze, zawsze się cieszyli Twoją ojcowską opieką.
Łac.: Da nobis, quaesumus, omnipotens Deus: ut, qui, infirmitatis nostrae conscii, de tua virtute confidimus, sub tua semper pietate gaudeamus.
Modlitwa obecna w tradycji liturgicznej od Sakramentarza gregoriańskiego od razu w obecnej funkcji (GrH 280).
b) Mszał Pawła VI
Pol.: Wejrzyj, Panie, na swoje sługi i łaskawie chroń niebieską pomocą tych, co ufają Twemu miłosierdziu.
Łac.: Respice, Domine, super famulos tuos, et in tua misericordia confitentes caelesti protege benignus auxilio.
Modlitwa pojawia się w Sakramentarzu gelazjańskim w dwóch miejscach: jako modlitwa nad ludem Środy Popielcowej (GeV 93) i jako jedna z modlitw w zbiorze modlitw na msze w klasztorze (GeV 1437).
Sobota IV tygodnia
a) Mszał Piusa V
Pol.: Boże, Ty ukazujesz ufającym Tobie raczej miłosierdzie niż gniew; daj nam tak opłakiwać grzechy, które popełniliśmy, abyśmy zasłużyli na łaskę Twego pocieszenia.
Łac.: Deus, qui sperantibus in te misereri potius eligis quam irasci: da nobis digne flere mala, quae fecimus; ut tuae consolationis gratiam invenire mereamur.
Modlitwa obecna w tradycji liturgicznej od Sakramentarza gregoriańskiego od razu w obecnej funkcji (GrH 284). W Mszale Pawła VI modlitwa występuje, z drobną zmianą redakcyjną, we wtorek V tygodnia Wielkiego Postu.
b) Mszał Pawła VI
Pol.: Wejrzyj na lud swój, Panie, dążący do zbliżających się świąt i udziel im obficie niebiańskiej łaski, aby wsparty pociechą na tym świecie tym pilniej dążył do dóbr niewidzialnych.
Łac.: Tuere, Domine, plebem tuam, ad sacra ventura properantem et caelestis gratiae largitate prosequere, ut visibilibus adiuta solaciis ad invisibilia bona promptius incitetur.
Modlitwa pojawia się po raz pierwszy w Sakramentarzu z Werony (Ve 1315) jako modlitwa nad ludem jednego z formularzy suchych dni grudniowych. Wykorzystuje ją także Sakramentarz gelazjański (GeV 73) jako kolektę formularza Sześćdziesiątnicy. Mszał Pawła VI przejmuje ją z drobnym wariantem („ad sacra ventura properantem” zamiast „et sacram sollemnitatem recolentem”)
