Udostępnij ten artykuł
O tym tonie Paweł Szaniecki OSB pisze w następujący sposób: „Warto przypomnieć, że do 1965 r. w Polsce praktykowało się śpiew Ewangelii (i Lekcji) w tonie miejscowym, który miał różne nazwy (piotrkowski, uroczysty itd.).
Praktykujący go kapłani tłumaczyli to upodobaniem wiernych w kościele. Wiadomo o pewnych pokrewieństwach tego śpiewania ze średniowiecznymi tonacjami diecezji kolońskiej, ale nikt dotąd nie zajął się historyczną stroną tego zagadnienia.”[1]
Dialog przed Ewangelią
Przed lekcją ewangelii w tonie IV stosuje się poniższy dialog:
Inicjum i mediacja
W tonie IV formuły inicjum i mediacji mają następującą budowę: opierają się one na trzech dźwiękach – la, si, do. Dźwięk la zaczyna frazę, dźwięk si jest dźwiękiem, na którym tekst lekcji jest recytowany, wreszcie dźwięk dozamyka formułę na ostatniej akcentowanej sylabie w zdaniu. Oto przykład inicjum i mediacji w tonie IV:
Cytowanie
Ton IV posiada oddzielną formułę cytowania wypowiedzi. Jest ona bardzo zbliżona do mediacji i różni się od niej jedynie ostatnim dźwiękiem si:
Terminacja
Formuła terminacji rozpoczyna się na sylabie poprzedzającej ostatnią akcentowaną sylabę w zdaniu. Wygląda ona następująco:
Pytanie
Zdania pytajne posiadają własną formułę. Pytanie, tak samo jak terminacja, zaczyna się na sylabie poprzedzającej ostatnią akcentowaną sylabę w zdaniu. Oto przykład dwuczęściowego zdania pytajnego:
Zakończenie
Formuła zakończenia Ewangelii ma swoją własną terminację. Rozpoczyna ją porrectus na dźwiękach si a si, później następuje recytacja na si, aby zaleźć swoje zwieńczenie poczynając od czwartej sylaby od końca zdania:
Dialog po Ewangelii
Po lekcji Ewangelii stosuje się następujący dialog:
Przykład Ewangelii
***
[1] Paweł Szaniecki, Służba Boża w dawnej Polsce, Tyniec 2020, s. 497.
