Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, lit. słowa: 1 Mch 6,1–13; Łk 20,27–40
Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy (1 Kor 15,25). Dlaczego trzeba było, aby królował? Czy nie wystarczyłoby, żeby Bóg po prostu wprowadził porządek na świecie i uporządkował go według sprawiedliwości siłą swojej Boskiej mocy? Co niesie w sobie dzisiejsza uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata?
Sobota XXXIII tygodnia zwykłego, lit. słowa: 1 Mch 6,1–13; Łk 20,27–40
Pod koniec swojej działalności Pan Jezus mówi o sprawach zasadniczych i rozstrzygających. W dzisiejszej Ewangelii pada pytanie o zmartwychwstanie. Saduceusze, którzy nie wierzyli w zmartwychwstanie, starali się ośmieszyć tę koncepcję. Pan Jezus wykazuje im niewłaściwy sposób myślenia o rzeczywistości niebieskiej – w kategoriach obecnego życia – bo tamto życie rządzi się zupełnie innymi prawami.
Piątek XXXIII tygodnia zwykłego, lit. słowa: 1 Mch 4,36–37.52–59; Łk 19,45–48
Oba dzisiejsze czytania mówią o oczyszczeniu świątyni. W Pierwszej Księdze Machabejskiej Żydzi dokonują oczyszczenia świątyni po jej zbezczeszczeniu przez pogan. Było to wielkie wydarzenie, symbol wyzwolenia się spod władzy pogan oraz zwycięstwa prawdziwej wiary nad bałwochwalstwem.
Czwartek XXXIII tygodnia zwykłego, lit. słowa: 1 Mch 2,15–29; Łk 19,41–44
Istnieje zdumiewająca tajemnica niezdolności rozpoznania „czasu nawiedzenia”. Dlaczego Żydzi nie rozpoznali Chrystusa? Jaka zasłona nie pozwalała zobaczyć tego, co najważniejsze, na co czekali od wieków? Czy w ogóle było możliwe, żeby człowiek zobaczył i rozpoznał w Jezusie z Nazaretu Mesjasza i do tego Syna Bożego przed zmartwychwstaniem? Sam Pan Jezus ma o to pretensje do słuchaczy.
Środa XXXIII tygodnia zwykłego, lit. słowa: Ap 4,1–11; Łk 19,11–28
Każdemu, kto ma, będzie dodane; a temu, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma (Łk 19,27). Zasada ta wzbudza bardzo wiele kontrowersji, a nawet oburzenie u niektórych ludzi. Jak Pan Jezus mógł coś takiego powiedzieć?!
Wtorek XXXIII tygodnia zwykłego, lit. słowa: 2 Mch 6,18–31; Łk 19,1–10
Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu (Łk 19,5).
Cała scena z Zacheuszem kończąca się jego nawróceniem rozpoczyna się od wezwania ze strony Pana Jezusa. Paradoksalny jest fakt, że Pan Jezus zaprasza Zacheusza do spotkania w jego domu. Chrystus zaprasza nas do nas samych! To jest uniwersalna prawda.
Poniedziałek XXXIII tygodnia zwykłego, lit. słowa: 1 Mch 1,10–15.41–43.54–57.62–64; Łk 18,35–43
Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną! (Łk 18,38). Te słowa Bartymeusza stały się podstawą całej tradycji modlitwy Jezusowej. I rzeczywiście sama sytuacja tego niewidomego oraz wytrwałość właściwie oddają naszą sytuację wobec Boga. Wpierw Bóg pragnie, abyśmy Go prosili.
XXXIII Niedziela zwykła, lit. słowa: Prz 31,10–13.19–20.30–31; 1 Tes 5,1–6; Mt 25,14–30
Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma (Mt 25,29). Ta wypowiedź Pana Jezusa często budzi kontrowersje: Przecież to niesprawiedliwość! Człowiekowi, który nic nie ma, odbiera się jeszcze to, co ma! Tak rzeczywiście jest w relacjach między ludźmi. Inaczej jest jednak w relacji do Boga.
Sobota XXXII tygodnia zwykłego, lit. słowa: Mdr 18,14–16.19;6–9; Łk 18,1–8
Zawsze powinni modlić się i nie ustawać (Łk 18,1). Takie zalecenie daje Pan Jezus swoim uczniom, czyli także nam. Mnisi bardzo poważnie przejęli się tym zaleceniem. Można powiedzieć, że całe swoje życie poświęcili na jego realizację. Jak je realizować? O co w tym zaleceniu chodzi?
Piątek XXXII tygodnia zwykłego, lit. słowa: Mdr 13,1–9; Łk 17,26–37
Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je (Łk 17,33).
Przyjście Syna Człowieczego będzie ostatecznym objawieniem się prawdy, która ukaże, co jest rzeczywistością, a co jedynie jej pozorem. Wtedy całkiem konkretnie odsłoni się prawdziwość tej przytoczonej na wstępie zasady, jaką podaje nam Pan Jezus.