Zapraszamy do zapoznania się z nagraniami wybranych utworów ze śpiewników Niepojęta Trójco. Tym razem są to uroczyste antyfony adwentowe, każda w dwóch wersjach: po łacinie i po polsku. Zapis nutowy znajduje się w śpiewniku Niepojęta Trójco, tom I, na ss. 78-82. Wykonanie: Schola Cantorum Minorum Chosoviensis pod dyr. Sławomira Witkowskiego.
Warsztaty muzyki liturgicznej, które miały się odbyć w ramach „Projektu: Antyfona” w miniony weekend w Duszpasterstwie Akademickim Rybnik zostały odwołane, jednak przy współudziale osób wcześniej na warsztaty zapisanych udało się stworzyć chóralne nagranie nowej kompozycji Pawła Płoskonia, inicjatora projektu.
Księgi liturgiczno-muzyczne odnowionego Rytu Rzymskiego nie przewidują konkretnego śpiewu na obrzęd Komunii podczas Liturgii na cześć Męki Pańskiej i pozwalają wykonać odpowiedni śpiew. Zarówno jednak III wydanie Mszału Rzymskiego jak i List Okólny o przygotowaniu i obchodzie Świąt Paschalnych sugerują wykonanie w tym miejscu Psalmu 22: Boże mój, Boże mój czemuś mnie opuścił....
Ciekawe jest to, że prorok Izajasz zapowiada przyjście Emmanuela, Boga zamieszkującego pośród swojego ludu, w momencie, w którym król Achaz mówi, że nie chce Jego pomocy. Jerozolima została oblężona, lecz wróg nie mógł jej zdobyć.
Dzisiejsza antyfona rozpoczyna się od słów „O Królu narodów!”. Już Stary Testament wiele razy używa określenia „Król” jednocześnie dopełniając ten tytuł cechami: sprawiedliwy, łagodny, wierny, wszechmocny.
Tęsknić za Wschodem, to tęsknić za życiem. Chrześcijanie nigdy nie wyczekiwali zachodu, nawet gdy ciemności tego świata przynosiły tak wiele cierpienia. Pragnienie Wschodu jest pragnieniem obudzenia się w Nowym Dniu, w Mieście Nowym, jako Nowy Człowiek.
O Kluczu Dawida jako symbolu władzy pisze prorok Izajasz (Iz 22, 22). Także w księdze Apokalipsy Zmartwychwstały Chrystus mówi o sobie jako o tym, który posiada klucze śmierci i Otchłani (Ap 1, 18); natomiast w dalszym fragmencie przedstawia się jako ten, który ma klucz Dawida (Ap 3, 7).
Wyznajemy, że Bóg stworzył wszystko z niczego. Niczego nie potrzebował, by nas powołać. On jest naszym początkiem, naszym źródłem. W Nim też jest nasza miara, nasz wzór i pełnia. Słowo nas stworzyło, a stawszy się Ciałem, objawiła nasze spełnienie.
Izrael wzywa Wszechwładnego Boga. Woła o pomoc jak naród, który wzywa swojego króla, by ten przybył i obronił go przed wrogiem, który staje u granic państwa. Prawdziwym królem Izraela był sam Bóg Jahwe, którego imienia nie wolno było wymawiać.
Trzeba mieć wielką odwagę, żeby naprawdę móc zaśpiewać antyfonę O Sapientia. Dlaczego? Bo żeby prosić o przyjście Mądrości, trzeba najpierw przyznać, że w wielu sprawach wciąż pozostajemy głupcami, że wielu rzeczy wciąż nie rozumiemy.