„Liturgia w soczewce” to propozycja komentarzy do tekstów liturgii niedzielnej Mszy świętej, byśmy mogli jeszcze głębiej przeżywać niedzielną Eucharystię. O tym czym są, oraz jak je wykorzystać, możecie przeczytać w naszym serwisie (tutaj).
Wszechmogący, wieczny Boże, aby dać ludziom przykład pokory do naśladowania, sprawiłeś, że nasz Zbawiciel przyjął ciało i poniósł śmierć na krzyżu; daj nam pojąć naukę płynącą z Jego męki i zasłużyć na udział w Jego zmartwychwstaniu.
I Czytanie – Iz 50,4-7 (Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i wiem, że nie doznam wstydu)
Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem. Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę.
II Czytanie – Flp 2,6-11 (Chrystus uniżył samego siebie, dlatego Bóg Go wywyższył)
Chrystus Jezus, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stając się podobnym do ludzi… Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano…
Ewangelia – Mt 26,14-27.66
Od godziny szóstej mrok ogarnął całą ziemię, aż do godziny dziewiątej. Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Elí, Elí, lemá sabachtháni? To znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Słysząc to, niektórzy ze stojących tam mówili: On Eliasza woła. Zaraz też jeden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę, nasączył ją octem, umocował na trzcinie i dawał Mu pić. Lecz inni mówili: Zostaw! Popatrzmy, czy nadejdzie Eliasz, aby Go wybawić. A Jezus raz jeszcze zawołał donośnym głosem i oddał ducha.
Panie, nasz Boże, przez mękę swojego Syna pojednaj nas ze sobą, nie zasługujemy na to z powodu złego życia, lecz ufamy, że Najświętsza Ofiara wyjedna nam przebaczenie u Twojego miłosierdzia.
Boże, Ty nas posiliłeś Najświętszym Sakramentem, a przez śmierć Twojego Syna obudziłeś w nas nadzieję życia wiecznego, w które wierzymy, pokornie Cię błagamy: spraw, abyśmy przez Jego zmartwychwstanie osiągnęli cel naszych dążeń.
Dzisiaj wchodzimy w świętowanie tajemnic Wielkiego Tygodnia. Jezus jako Król Pokoju przychodzi do Jerozolimy, gdzie poniesie mękę i śmierć. Dla wiernych chrześcijan nie jest to tylko wspomnienie minionych wydarzeń, które miały miejsce 2000 lat temu. Rozważanie męki Chrystusa staje się medytacją o wcieleniu – o Synu Bożym, który jest tak „ludzki”, że zechciał mieć udział w naszym ludzkim doświadczeniu. Odwieczne Słowo przyjęło ludzką rzeczywistość, dlatego teraz poprzez kontemplację tajemnic Jego ziemskiego życia mamy dostęp do rzeczywistości boskiej. Przez Jego uniżenie uczymy się drogi pokory, w której chodzi przede wszystkim o miłość. Wcielony Syn Boży cierpiał na krzyżu fizycznie i duchowo do tego stopnia, że tużprzed śmiercią wołał z krzyża do Ojca jak małe, opuszczone dziecko. Przez tę ofiarę złączył nas ze sobą i w zmartwychwstaniu przywrócił jedność między Bogiem i człowiekiem. W te Święta Paschalne jak co roku możemy skorzystać z owej propozycji przywrócenia pokoju między nami i Bogiem oraz między sobą nawzajem.
Ty, Panie, nie stój z daleka, *
pomocy moja, śpiesz mi na ratunek.
Będę głosił swym braciom Twoje imię *
i będę Cię chwalił w zgromadzeniu wiernych:
«Chwalcie Pana, wy, którzy Go wielbicie,
niech sławi Go całe potomstwo Jakuba, *
niech się Go lęka całe potomstwo Izraela».
opr. s. Tereza Huspekova CHR